Toen ik opkeek zag ik dat mijn twee beste vrienden me lachend en grijnzend aankeken. “Doet ie ’t nog?” Vroeg de één. “Issie waterdicht?” Vroeg de ander. Terwijl ik angstvallig antwoordde met “nee” zag ik dat mijn twee vrienden triomfantelijk voor me stonden. De één had een telefoon in zijn handen met daaromheen een waterdicht telefoonhoesje en de ander hield zijn waterdichte telefoon vast. “Had dan ook zo’n hoesje gekocht toen ik het je zei laatst! Dan had je dit nu niet gehad!” en "Met die van mij kun je wel gaan zwemmen," werd me verweten.
Om van mijn kater af te komen belde ik laatst mijn twee beste vrienden op om te vragen of ze zin hadden om het water op te gaan. Het was namelijk warm die dag, héél warm. We huurden een boot en gingen met zijn drieën het Nieuwe Meer op in Amsterdam. Maar de dag die begon als een mooie dag, viel al snel in het water.
Na een tijdje rondgevaren te hebben besloot ik een verfrissende duik in het water te nemen. Terwijl mijn vrienden al append en bellend met hun telefoons genoten van de zon, plonsde ik in het water. Tevreden zwom ik een rondje om de boot. De zon scheen en er leek geen vuiltje aan de lucht.
Maar niet voor lang. Ineens voelde ik dat mijn telefoon nog steeds in mijn broekzak zat. Pijlsnel klom ik weer aan boord van de boot om te controleren of mijn telefoon het had overleefd. Helaas… Het zwarte scherm bleek één van de voortekenen van geen goed nieuws. Want toen ik mijn telefoon opnieuw probeerde aan te zetten, bleef het scherm zwart. Mijn telefoon had zijn laatste uur geslagen.
Later die dag ben ik meteen gaan zoeken naar een nieuwe waterdichte telefoon. Uiteindelijk is het een nieuwe telefoon met waterdicht telefoonhoesje geworden. Want één ding is zeker: ik laat mijn dag nooit meer in het water vallen.